Ben ne yaptım?
Kimse de uyarmadı beni.
İşte sonunda anlamsız biri oldum.
İşte sonum geldi.
Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım.
Tutunamayanlar
Oğuz Atay
Yatağımın karşısında bir pencere var. Odanın duvarları bomboş. Nasıl yaşadım on yıl bu evde? Bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden? Ben ne yaptım? Kimse de uyarmadı beni. İşte sonunda anlamsız biri oldum. İşte sonum geldi. Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım.
Oğuz Atay
Yatağımın karşısında bir pencere var. Odanın duvarları bomboş. Nasıl yaşadım on yıl bu evde? Bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden? Ben ne yaptım? Kimse de uyarmadı beni. İşte sonunda anlamsız biri oldum. İşte sonum geldi. Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım. Oğuz Atay
"Nasıl ölebilirim ben? Hiç yaşamadım ki!"
Vadideki Zambak, Honore de Balzac
Komşumuz çocuğuna bisiklet sürmesini öğretirken “Bak N… bile öğrendi” diyerek cesaretlendirmeye çalışıyor. Bu durum beni üzer. Hiçbir zaman kendimi başkalarıyla kıyaslayarak veya başkalarının başarısızlıklarıyla motive ederek adım atmadım, hayatımı bu kıstaslara göre ölçüp biçerek yaşamadım. Devamlı yarış halinde olduğum tek kişi ‘dünkü ben’ olmuştur. Daha kendime ne katabilirim, var olan potansiyelimi daha nasıl yükseltebilirim şeklinde ilerlemiş ve ilerlemeye devam etmekteyim. Kimsenin ebeveynliğini eleştirmek haddim değil ancak bizim bugünkü söylemlerimiz yarının yetişkinleri çocuklularımızın kişilik ve karakterini oluşturmakta. Çocuklarımıza kendinden kötüyle kendisini kıyaslayarak hırslanmasını değil içindeki potansiyeli keşfetmesi için ses olalım. Ve göreceksiniz o çocuğun ilerde yarıştığı tek kişi kendisi olup bütün farkındalığını kendi üzerinden konumlandırdığı bir hayatı olacak. Ve bana göre en kıymetlisi de bu 🌿