Ben hiç yaşamadım ki, yaşamayı bilemeyecek kadar korkağım ben, bilmez misin?
Sayfa 255 - Bilge Kültür SanatKitabı okuyor
Oğuz Atay. Tutunamayanlardan küçük bir anekdot.
“Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım, kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım.”
Bu satırları herkes illa bir yerde görmüştür veya duymuştur. Peki hiç düşündük mü? Oğuz Atay neden bunu söylemiş veya yazmış?
Belki de hiç resim asmamak daha iyidir. Neden derseniz. Şöyle anlatayım Siz ileride yanlış insanlarla biriktirdiğiniz anıları hatırlamak ister miydiniz?
Sizin yerinize ben cevap vereyim tabii ki hiç bir insan bunu istemez ve o zamanlarının boşa gittiğini düşünür. Keşkelere boğulur. Keşke o insanı tanımasaydım. Keşke ona o kadar değer vermeseydim... Bu keşkeler uzar ve gider.
Bu yüzden bir insan nasıl mutlu ve huzurlu hissediyorsa onu gerçekleştirmelidir. Hayatı sürekli dolu yaşayayın diye sürekli bize empoze yapılıyor. Peki sürekli kendimizi bir şeylerle meşgul edersek önümüzdeki gerçekleri nasıl göreceğiz?
Bunları neden kimse söylemiyor?
Hiç düşündünüz mü?
Bence tam vakti. Yanınıza bir kahve veya çay alın ( bunu neyi sevdiğinizi bilerek hissederek yapın) ve düşünmeye başlayın. İyi düşünmeler...
Odanın duvarları bomboş. Nasıl yaşadım on yıl bu evde? Bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden? Ben ne yaptım? Kimse de uyarmadı beni. Işte sonunda anlamsız biri oldum. Işte sonum geldi. Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım.
Tutunamayanlar-Keyifli okumalar dilerim ✨
Kendime vereceğim bir iyi, bir de kötü haberim var. Kötü haber: Hayatımda hiçbir şey hayal ettiğim kadar iyi olmayacak. İki artı bir evde, yalnız başıma uzun yıllar daha yaşayacağım. İyi haber: Hayatımda hiçbir şey hayal ettiğim kadar kötü de olmayacak. Tek tesellim bu. Ne harikayım, ne berbat. Kibrit kutularının sırtındaki kelimeyim ben: Vasat. Anlatacak çocukluk hikâyelerim yok; öyle unutulmaz dostluklar, buruk ayrılıklar falan da yaşamadım. Bahçeli bir evde ya da şen şakrak bir mahallede büyümedim. Annem bana özel ninniler söylemedi. Ve babam, beni bir köşeye çekip de ne demek istediğini çok sonradan anlayacağım manalı laflar etmedi. Günbatımında onu düşünmedim. Askerde hiçbir kapıyı tekmeyle açıp içeri girmedim, albayın koltuğunda viski içmedim, tepemde mermiler vızıldamadı. Fayans sildim askerde. Ellerimle çim yoldum, kantine gazoz taşıdım. Anlatılacak bir yanı olmadı. Kısacası roman olacak bir hayat yaşamadım.
Sayfa 24 - Yapı Kredi Yayınları (Vasati 40 Yaş)Kitabı okuyor
ANNE: Ben hiç böyle şeyler yaşamadım.
KIZ: Aman anne, anlamıyorsun işte, artık her şey farklı. Bilmiyorsun işte.
Sayfa 43 - Chiviyazıları YayıneviKitabı okuyor
İçindeyken anlamıyorsun..
Odanın duvarları bomboş. Nasıl yaşadım on yıl bu evde? Bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden? Ben ne yaptım? Kimse de uyarmadı beni. Işte sonunda anlamsız biri oldum. Işte sonum geldi. Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım.
Yatağımın karşısında bir pencere var. Odanın duvarları bomboş. Nasıl yaşadım on yıl bu evde? Bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden? Ben ne yaptım? Kimse de uyarmadı beni. İşte sonunda anlamsız biri oldum. İşte sonum geldi. Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım.
"Odanın duvarları bomboş.Nasıl yaşadım on yıl bu evde? Bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden? Ben ne yaptım? Kimse de uyarmadı beni. İşte sonunda anlamsız biri oldum. İşte sonum geldi. Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım;
Kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım."
Sayfa 594
Ne tuhaf değil mi? Hayatın içinde, kendi varlığını unutacak kadar kaybolmak. İşte böyle bir yolculukta buldum kendimi. Çocukluğumun kaybolup gittiği, gençliğimin ise adeta birer gölge gibi yanımdan süzüldüğü bir hayatın içinde kayboldum.
Bir zamanlar, hayatın ne kadar karmaşık olabileceğini hayal bile edemezdim. Çocukluğumun o masum günlerinde,
• Odanın duvarları bomboş. Nasıl yaşadım on yıl bu evde? Bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden? Ben ne yaptım? Kimse de uyarmadı beni. İşte sonunda anlamsız biri oldum. İşte sonum geldi. Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım.
Sayfa 594Kitabı okudu
Anıları yaşatmaktan anı yaşamadım ben
Zafer Algöz
Yatağımın karşısında bir pencere var. Odanın duvarları bomboş. Nasıl yaşadım on yıl bu evde? Bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden? Ben ne yaptım? Kimse de uyarmadı beni. İşte sonuna anlamsız biri oldum. İşte sonum geldi. Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım.
Sayfa 594 - İletişimKitabı okudu