Dünyada mutluluk verebilecek tek şey taze, şiir dolu, insanı hayaller dünyasına çeken bir aşk olabilir ancak! Ben böyle bir aşk yaşamadım daha!
Sayfa 60Kitabı okudu
yatağımın karşısında bir pencere var. odanın duvarları bomboş. nasıl yaşadım on yıl bu evde? bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden? ben ne yaptım? kimse de uyarmadı beni. işte sonunda anlamsız biri oldum. işte sonum geldi. kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım."
Kendi yaşamınızı tam anlamıyla yaşadınız mı? Yoksa yaşam mı sizi yaşadı?
"Bu soruların cevabını zaten biliyorsunuz! Hayır, ben seçmedim! Hayır, istediğim yaşamı yaşamadım! Benim için yazılmış yaşamı yaşadım. Ben, gerçek ben, bir mahkûm gibi bu yaşama kapatıldım!”
Sayfa 348Kitabı okudu
İyi ki doğduun Oğuz'cum Atay.
Yatağımın karşısında bir pencere var. Odanın duvarları bomboş. Nasıl yaşadım on yıl bu evde? Bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden? Ben ne yaptım? Kimse de uyarmadı beni. İşte sonunda anlamsız biri oldum. İşte sonum geldi. Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım.
Sayfa 594 - İletişim
ben hiç çocuk olmadım
diyebilirim, ya da bir çocuğun yaşıyabileceği hayatı hiç
yaşamadım
"yatağımın karşısında bir pencere var. odanın duvarları bomboş. nasıl yaşadım on yıl bu evde? bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden? ben ne yaptım? kimse de uyarmadı beni. işte sonunda anlamsız biri oldum. işte sonum geldi. kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım."
Kotu yasarim korkusuyla hic yasamadim, guzel sevemem korkusuyla kimseyi sevmedim.Cesareti icimde yasadim, ben sadece bana iyiydim.Simdi ise anlamimi kaybettim.
Hiç yaşamayanlara
"yatağımın karşısında bir pencere var. odanın duvarları bomboş. nasıl yaşadım on yıl bu evde? bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden? ben ne yaptım? kimse de uyarmadı beni. işte sonunda anlamsız biri oldum. işte sonum geldi. kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım."
retrodan mıdır nedir bi depresifim öylesine yazdım
Annemi kaybettigimde çok çocuktum .
Hatırımda onunla alakalı pek bir şey yok ,sadece travma olacak ağır anılar var . Benim annem iyi bir insanmış yani herkes öyle diyor ne kadar doğru ,ne kadar yanlış bilmiyorum artık .
Büyüdüm sandım ki büyüyünce her şey geçer
Sandım ki büyüyünce onu aramam ne bileyim belkide bu kadar sevmem ama biliyor musunuz ben ömrümde böyle yanılgı yaşamadım .
4 kişilik aileden 3 kişi kaldık :) 3 kişi de farklı topraklarda bir şekilde hayatına tutunuyor . Biri evlendi ,biri mesleğine başladı .
Ben geride kalan oldum tamam hâlim vaktim yerinde ama biliyor musunuz çok boşluk var ve ne kadar ortam değiştirsen ne kadar hayata bakışını değiştirsen o boşluk gitmiyor .
Sonra anladım dara düştüm ,annem yoktu
Hasta oldum tam 4,5 ay kemoterapi tedavisi gördüm annem yoktu .
Saçlarım tıpkı annemin geleceğine olan umudumun tükenmesi gibi önce yavaş yavaş sonra hızlı hızlı döküldü . Saçlarım yeniden çıktı ama annem gelmedi .
Annesizlik meğer dünyanın en zor yalnızlığıymış ben bunu 23 yaşımda öğrendim .
Okuldan geliyorum evde yemek yok
İşten geliyorum evde kapıyı açan yok .
Aç mısın
Uyudun mu ?
İlaçlarını aldın mı ?
Yemek yedin mi ?
Bugün nasılsın ?
Haydi kalk öğlen oldu diyen yok .
Belki her gün of anne bir susmadın ya dediğiniz şeylere bir yerlerde birleri Özlem çekiyor bilin istedim
hiç yaşamadım
Sayfa 63Kitabı okudu
