Vücud ve iç Terkce
Vücud ve iç
Beden formuna ben dediği an.
Kendini yaşamdan ayırdı insan.
Vücudun yerine denilir mekan.
Form yaranmasına söylenir zaman.
Cisime göredir zaman ve mekan.
O,yoksa ne yer var,ne de ki,zaman.
Kitapsız yaşamak....
Tabiki buna yaşamak denirse!
Sizce kitapsız yaşayanlar,
Hayatta mı?
Tam Göğsünüzün Ortasında Bir Yeriniz Acıyacak
Evinizin sizi içine sığdıramayacak kadar dar olduğunu fark edeceksiniz…
Sokağa fırlayacaksınız…
Sokaklar da dar gelecek…
Tıpkı vücudunuzun yüreğinize dar geldiği gibi…
Ne denizin mavisi açacak içinizi, ne pırıl pırıl gökyüzü…
Kendinizi taşıyamayacak kadar çok büyüyecek, bir yandan da kaybolacak
Aşık Olabilirsiniz... (Pakize suda)
Tam gögsünüzün ortasında bir yeriniz acıyacak...
Evinizin sizi içine sığdıramayacak kadar dar olduğunu fark edeceksiniz...
Sokağa fırlayacaksınız...
Sokaklar da dar gelecek..
Tıpkı vucudunuzun yüreğinize dar geldiği gibi...
Ne denizin mavisi açacak içinizi,
Ne pırıl pırıl gökyüzü...
Kendinizi taşımayacak kadar çok büyüyecek,
Bir yandan da
Gönül sırdır..
Kimine uzak, kimine yakın bir saraydır gönül.
Kimi içinde kalır, kimi dışında.
Kimi de gönülden habersiz yaşar gider;
yaşamak denirse buna!
Kimi sultân olur yerleşir en güzel yerine; taht misâli.
Kiminin başına çöker girer girmez enkaz gibi.
Kalbimde mukimsen istediğin yere git.
Gittiğin her yer gurbet
Ben ev sahibi ...
Öyleleri vardır ki; insanın yanı başındadır, dizlerinin dibindedir ama çok uzaklardadır. Sesin bile yetişmez yanındakinin kulağına. Öyleleri vardır ki; cisim olarak çok uzaktadır ama bırak dizinin dibini, kalbinin içinde kurulmuştur… Fısıltın ulaşır bir anda kalbine.
Vedalar gözleriyle sevenler içindir. Gönülden sevenlere veda yoktur. Uzaklık, yoktur. Ayrılık yoktur… Ârifi-billâh'ın buyurduğu gibi: “Sevgi var olduğu müddetçe ayrılık diye bir şey yok.
Sevgi yoksa beraberlik hiç olmamıştır.”
Ne demiş üstâd İsmail fakirullah Hz.
Anlarsa uzağım yakınımdır
Anlamazsa yakınım uzağımdır.
Sevgili yâr,
Biz mi uzaklaştırdık gözümüzden insanları. İnsanlar mı bizi. Görmeyince...
Kaçıyorum tüm insanlardan içimde büyüyen insan sevgisi ve nefretiyle kaçıyorum şehir merkezlerindeki insan kalabalığın içinde kaçıyorum sakin deniz kenarındaki kasabalarda kaçıyorum. Kafamın içinde oluşan hapisinde kendime özel yaptığım hücrede delirmeye başlıyorum deliriyorum insan seslerini duymaya başladığımda dayanamıyorum insanları yüzlerini görmeye tahammülü yok kaçıyorum bir sesizligin içinde. Kaybolan düşüncelerimin içinde bir kayıp daha yaşıyorum buna yaşamak denirse tabi sesiz bir çığlığın içinde intihar