"Dayım felsefeye düşkün biriydi Kali. ... insanları hiç mi hiç sevmezdi. Bu yönü bana çok ilginç gelirdi. Ona bir gün çekinerek: 'Niçin dayı, niçin kimseyi sevmiyorsun?' diye sordum. 'Aslında bazen durup düşünüyorum ve sevmek istiyorum. Lakin ne kadar çabalarsam çabalayayım insanlarda sevilecek bir şey bulamıyorum. Çünkü her birinin derisi altına saklı kirli kanı, kara safrayı ve pis balgamı görebiliyorum. İnsan vahşilik göğü altında; içinde kıskançlık nehirleri çağlayan, düzenbazlık ağaçları yetişen ve riya dağları yükselen kemikten bir şehirdir. Söyle şimdi, böylesi bir mahluk nasıl sevilebilir?' demişti. Ürpermiş: "Ama biz de insanız dayı.' diye itiraz etmiştim. O zaman şöyle yanıtlamıştı. 'Kendini yeterince tanırsan herkesten nefret edersin.'"
Kalender başını kaldırıp gök bahçeyi tutuşturan ebedi ve ezeli yıldız kümelerine bakarken: "Yine de insandan umudu kesmemeli. Yoksa cehennemi yaşamak için ölmeye gerek kalmaz." dedi.
Sayfa 262 - Ketebe Yayınları