Peyami Safa’nın kendi deyimiyle en fazla beğendiği romanıymış kendisi.
İnsan psikolojisi üzerine yaptığı tahliller en az Dosto kadar iyiydi bence.
Kitap 2 bölümden oluşuyor.
1. Bölüm Tıp fakültesini bırakıp felsefe bölümüne geçen Ferit’in kaldığı pansiyonda bir takım olağanüstü olaylar sebebiyle yaşadığı psikolojik buhranlar ve kız arkadaşı Selma ile yaşadığı sorunlar ve bu sorunları pansiyonda tanıştığı Yahya Aziz yardımıyla çözümlemeye çalışması.
2.bölüm Matmazel Noraliya ya da diğer ifadeyle Matmazel Nuriye’nin yaşadığı olaylar ve kendi “ben”ini yok etmesi üzerinde geçiyor.
“Ben’in Allah’da yok olmaya koşması azizleri, insanlıkta yok olmaya koşması dahileri, millette yok olmaya çalışması kahramanları yaratır.”
