Uzun bir aradan sonra gelip geçmiş yıllarda yazdığım yazıları okumak ve hangi psikolojide yazdığımı sorgulamak bir değişik hissettirdi. Bir anı gibi kalmış. Acaba o gün ne hissettim de bunu yazdım dedirtti. Üniversite başında açtığım sayfaya üniversiteyi bitirmeye yakın gelmedim de demem :) eskiye bakıp bunları okumak iyi geliyor aslında. Geçiyor Sümeyye mutlu günler de acılar da. Kalıcı bir şey yoktur. Acaba bu yazıları kaç yıl sonra geri okuyacam ve 22 yaşındaki bene ne diyecek ya da ben o zaman nerde olacam açıkçası bunları merak ediyorum. Dördüncü senem de geldiğim noktayı sevdim. Daha iyisi olabilir miydi elbette olabilirdi. Yavaş yavaş büyüyoruz. Ve yaşadıklarımız ile var oluyoruz. Bazen iyi şeyler katarak bazen de bizde olan iyi şeyleri alarak bir bütün oluyoruz. Okur muyum hala burda olur muyum bilmiyorum ama kendin olmaktan asla vazgeçme, düşüncelerini geliştir ama vazgeçme. Ne yaparlarsa yapsınlar hayata dair umutlarını kaybetme ve inan lütfen güzel günler gelecek. Zamanını bilmesem de gelecek. Geldiğin noktayı daima yüksek tut. Sürekli kendini bir önceki sene, ay , gün ile kıyasla. Başkaları ile değil çünkü yaşadıklarımız, deneyimlerimiz, beklentilerimiz, tecrübelerimiz ve kişilikler farklıdır. Geleceğe bir not: şuan ki bu enerji , umut dolu , azimli kızı çok seviyorum. Lütfen bu hep böyle devam etsin. Çünkü kolay olmadı.