MINOTAUROS YA DA ORAN MOLASI
"Viyana daha sessiz görünür, kentler arasında bir genç kızdır. Burada taşların yaşı üç yüz yılı geçmez, gençlikleri de hüznü bilmez. Ama Viyana, tarihin bir dört yol ağzıdır. Çevresinde imparatorlukların çarpışmaları çınlar."
Neden gözlerinde baharın hüznü var
Issız kalbimi sen de kanatlarınla sar
Mehtaplı geceler anlatır seni bana
Sayfa 160Kitabı okudu
Üç kadın da neyi konuşsalar araya karışıveren sözcüklerle beliriveren hüznü engelleyememenin ezikliği ile birbirlerine bakmışlardı.
Sayfa 139Kitabı okudu
Üç kadın onları yoklayan hüznü itmek ister gibi sık sık gözlerini kırpıyorlardı.
Sayfa 62Kitabı okudu
Olduğu Kadar Güzeldik
Günaydın sevgili kitap severler.
Bugün sizlerle #mahirünsaleriş #olduğukadargüzeldik kitabından bahsedeceğim.
1990’lar zamanı…
Bandırma, Erdek, Susurluk
Çocukluk, ilk gençlik…
8 öykü.
‘Bunu hatırlıyorum, bizimkiler de böyleydi, ne kadar benzer hikaye’ diyeceğimiz bir sürü an.
Öykülerde biraz yaz akşamı hüznü,
Biraz buruk bir tat ağızda,
Biraz da kalabalıklar içinde yalnız hissi…
Hiç tanımadığı insanların düğününe giden bir adam,
Sadece okumak isterken hırsız olan bir genç,
Eski bir öğretmeniyle arabada yapılan bir hesaplaşma,
Ayyaş bir dayı, onun uğrunda kendini helak eden bir babaanne,
Samsun stadyumunda ‘Beni buradan götür’ diyen, yenik bir baba…
İçinizi sıcacık yapacak öyküler okumak isterseniz, okuyun derim.
2014 Sait Faik Hikaye armağanını kazanmış bir kitap.
Benim Adım Feridun hikayesi’nin ayrıca bir filmi de var. #çağanırmak tarafından yönetilmiş filmde #halilsezai ve #busrapekin başrollerde.
Bu yaz Erdek’e gidip, sahildeki çay bahçelerinde bir çay içmek gerekecek
Olduğu Kadar Güzeldik 
Mahir Ünsal Eriş
Yerine saplanıyor bir sürahi
Pencereler şaşkın
Perdeler bir uzak yol kadar uzun
Ve balkon
Kendi dudaklarında şimdi
Donmuş bir tavus kuşu
Bir tavus kuşu yontusu belki
Ne tuhaf
Demin de aşağıdan bir bando geçti
Sormak isterdim sana
Bir bando şefinin hüznü nedir
Hilmi Bey Bir bando şefinin uykusu
Nasıl bir uykudur ki
Hilmi Bey
Ne kötü
Elimde bir çiçekle yaz geçti.
Yaralı Olduğunu Sanan Birisinin Hüznüne Gazel
Şehir birden başladı, sol tarafta hendekler
işportacılar, dükkancılar ve akşamüstüne gidip gelenler
ve onun hüznü vardı
Şehirler olsun varsındı ve manavlar kapansındı.
evlerin ince bir buğuya, bir cinselliğe kapansındı
ve onun hüznü vardı
Aksaçlı ortodokslarla dövüşken çocuklar.
aşk romanları ve trafolar ve “Sen ne güzelsin”ler
kendilerini
Neden gözlerinde baharın hüznü var ?
kendi elimizle kurduğumuz gurbetten daha zor bir sürgün yoktur
yaşasak da, yaşamasak da umuda ve sonbahara hüküm ki: gülün saltanat devrinden
ne sevdikse bugünden
ve ne kaldıysa dünki
acıyı yakuta döndürsün
hüznü döndürsün elmasa
akşam en güzel masaldır çünki iyi anlatılırsa
doğunun kadınları
biz batan güne sahip çıktığımızda ay, bitlis'te sarı tütün
ya da bir akarsu imgesi
gibi yiğit ve bütün
bir ağıttır
kadınlarımızda onlar hüznü bir çeyiz
yaz geldi sanıp
çiçeklenen ağaçlarım,
neşelenen dallarım.
Martın yalancı güneşine kandı,
kalmadı bahçemde ne bir çiçek
ne bir ağaç.
Kırıp döktüğün bahçemde
kalmadı artık yerin.
Bu son diye diye
sana kandığım günlerin
sonu gelmedi.
Sonu gelmeyen günlerin
hüznü bitmezmiş hiç
Bu kış bitmedi sevgilim.
Yaz ne zaman gelir
kim bilir?
Yerine kaç gül koysam
bi sen eder
kim bilir?
Yerine kaç umut bağlasam
gözlerin eder
kim bilir?
Ben bilmem sevgilim.
Ben cesur aşkların aşığıyım.
Ben bilmem...
Zavallı ruh!
Bazı acıların, öylesine içlerine işlemiş, öyle incelikleri vardır ki, ruhtan mı yoksa beden mi kaynaklanırlar, hayatın boşluğu karşısındaki rahatsızlığı mı yansıtırlar, yoksa karaciğer, mide ya da beyin gibi organik bir uçurumumuzun hastalanmasından mı kaynaklanırlar, anlayamayız. Kim bilir kaç kez, her zamanki özbilincimin, kaygılı bir durgunluğun karmaşık çökeltilerine karışarak karardığını hissetmişimdir! Kaç kez var olmak canımı yakmıştır, o derece anlaşılmaz bir bulantıdır ki bu, hayattan tiksinmekten mi ileri gelir, yoksa kusacağımın habercisi midir, ayırt edemem! Kim bilir kaç kez...
Bugün ruhum, bedenime kadar ulaşan bir hüzne gark olmuş durumda. Belleğimi, gözlerimi, kollarımı, her yerimi acıtıyorum. Sanki olduğum şeye tamamen yayılmış bir romatizmaya yakalanmışım. Varlığım günün duru aydınlığından, masmavi gökyüzünden, tepede asılı, salkım saçak ışık dağıtan dalgadan etkilenmiyor. Bizi kuşatan havaya bir kişilik kazandıran, sanki hâlâ yaz ortasındaymışız gibi sonbaharı hatırlatan, hafif, serin meltem hiç neşe vermiyor bana. Hiç benim için hiç. Hüzünlüyüm, ama belirli – hatta belirsiz bir hüzün bile değil bu. Orada, dışarıda, çöp tenekeleriyle dolu sokakta yaşıyorum hüznü.
Bu ifadeler ne hissettiğimi tam olarak tercüme edemiyor, zaten hiçbir şey hissettiklerimizi tam olarak tercüme edemez hiç kuşkusuz. Ama öyle ya da böyle hissettiklerimin etkisini başkalarına iletmeye çalışıyorum –
