Yokum ben. Yeryüzünde yokum. Lütfen beni görmeden geçip gidin yanımdan. Fark etmeyin beni. Görseniz bile görmezden gelin ne olur... Başınızı çevirip geçin!
Kendine böylesine değer veren bir insanda kardeşlik duygusunun bulunmaması elbette doğaldır. Neden mi? Çünkü kardeşlikte , gerçek kardeşlikte ayrı bir kişilik yoktur. Ben yoktur.
Ah, hayır, hayır! Başkalarını suçlamak bana mı kalmış? Bilirim haddimi ben
Birleştiğimiz zaman güçlü oluruz ancak. Gerekliysem size, bütün varlığımla, her şeyimle alın beni.
İnsan diye geçirdim içimden, ' 'doğanın kralı, ufacık karaciğere bu kadar mı bağımlı? Ne rezillik?
Öylesine bir hüzün var ki yüzlerinde...Zavallılar! O ne mutsuzluktur öyle! O ne telaştır!
Ne kötü şey şu işsiz güçsüzlük... Neler geliyor insanın aklına!
İnsanların ruhunda bir toplumun inşası için gerekli olan ilkeler yoktur...
Artık susmuyor da eskisi gibi. Durmadan konuşuyor. Kitapları da düşürmüyor elinden...
İşin kötüsü nasıl da inanırız uygar olduğumuza, sorunları yukarıdan bakarak nasıl da çözü çözüveririz...