Ahmet Özer

"Aziz, sıddık kardeşlerim, evvelâ: İhtiyat ve temkin ve meşveret etmek lazımdır."

Zübeyir Ağabey’de gördüğüm en dikkat çekici özellik, ondaki gayret-i diniye idi. Bildiğiniz üzere, gayret-i diniye, din uğrunda çalışıp-çabalama, dinin şeref ve itibarının korunması mevzuunda hassas davranma mânâsına geldiği gibi, yasaklara karşı duyarlı olma ve fuhşiyattan, münkerâttan uzak durmayı da ihtiva eder.

Zübeyir Ağabey de, evvelen ve bizzat İslâm’a ve Kur’an’a, sonra da Bediüzzaman ve Risale-i Nur’a tahsis-i nazar etmiş; kalb ve ruh ufkuna yönelmiş, ahlâk-ı haseneyi hayat hâline getirmişti.

Gündüzalp, Üstad’ı ilk defa 1946’da Emirdağ’da ziyaret eder. Bu ziyaret anını, daha sonra kendisi şöyle anlatmıştır:

“Üstad’ı gördüğümde beni bir ağlama ve hıçkırık tuttu. Bir türlü kendimi durduramıyordum. Üstad ağlamamı nazara almadan bana ders veriyordu. Derken namaz vakti geldi, birlikte namaz kıldık. Fakat ağlama hali namazda da devam etti."

Üstad’ın yanına vardığında, Üstad, Zübeyir Gündüzalp’i "Hoş geldin kardeşim" diye karşılar ve ismini sorar. "Ziver, Efendim" cevabını verince, Üstad, "Hoş geldin Zübeyir kardeşim!" der. Gündüzalp, "İsmim Zübeyir değil, Ziver, Efendim" diye düzeltmeye çalışır, ancak Üstad yine "Hoş geldin Zübeyir kardeşim…" diye tekrarlar. Bu olaydan sonra dededen kalan "Ziver" ismi yerine "Zübeyir" ismini kullanır.

Ayrılık zamanı gelince Zübeyir Gündüzalp, Üstad’a: "Memuriyetten ayrılıp, yanınızda hizmet etmek istiyorum" der. Bediüzzaman, bu fedakârlığa çok memnun olur; ancak cevap olarak, "Vazifene devam et, Konya’da daha çok hizmet edersin. İnşaallah, ileride alırım seni yanıma" der.

Zübeyir Gündüzalp Konya’da dört sene kalır. Bir yandan memurluğuna devam eder, bir yandan da Babalık isimli bir gazetede çalışır ve orada çocuk terbiyesine ait bazı makaleler yazar.

Mesleğimiz hüsn-ü zandır.

Üstâdımızın üzerinde namaz kıldığı bir seccade vardı ki, onun için çok kıymetliydi.

Üstad Hazretleri’nden ve Nurlardan bahsederken, kendinden geçiyormuş gibi olurdu. En yakın arkadaşları bile onun Üstad’a bağlılığını fazla bulabilirlerdi. Öyle ki, mesela siz, “Üstad Hazretleri o kadar hislendi ki mendilini elinden hiç bırakmadı, sürekli burnunu sildi.” deseydiniz, eğer Zübeyir Ağabey bu ifadeniz de “burnu akıyordu” mânâsında zerre kadar bir tahfif sezmişse, ağzınıza bir yumruk indirmediği kalırdı. O kadar ciddi ve yürekten bir bağlılığı vardı Üstad’a karşı.

"Bazı hedefler başarısız olmaya'da değer. "

"Beni böyle kurtaran bir tefsir-i Kur’ân’a, bin canım da olsa feda etmek, onun hizmetine ihlâs ve sadâkatla devam etmek, insaniyetin muktezası olan bir şükran borcudur, kanaatini taşımaktayım. Elimden gelseydi Nurların üstünlük ve meziyetini, ilmî prensip ve gayelerini tebellür ettirir, onun cihan değerinde olan kıymettar bir şaheser olduğunu daima terennüm eder ve o terennümle yaşardım."

Nazarları İslâm’a, Kur’an’a, Peygamber Efendimiz’e (sallallâhu aleyhi ve sellem), Bediüzzaman’a ve Nurlara çevirme hususunda kıskançlık ölçüsünde bir duyarlılık gösterirdi. Yanında başka şeylerin konuşulmasından hoşlanmaz, sürekli mesleğin esaslarından bahisler açardı.