Ağırlar uğurlar misafiri han kapısı,
Gelirken ağladığını giderken unutur bazısı,
İki ezan arasıymış hayat dediğinin kıssası,
Kiracı ev sahibine bende olmuş sanki...
Yaşam bir tiyatroydu. Bu tiyatroda herkesin rolü, söyleyecekleri belliydi. Ne bir eksik ne hır fazla bir şey olamazdı. Herşeyin tamamlandığı anda nihayete erecekler sırayla vuku bulacaktı.