İnsanların hepsi kendi hayatlarının küratörleri. Her biri kendi en sevdiği anıları yeni bir hikâye yaratacak şekilde düzenliyor. Bazıları sergilenmeden önce tamir edilip süsleniyor. Değersizler bir kenara itiliyor. Zihnin dolup taşan deposunun bir köşesinde şanslıysalar hemen unutulup gidiyorlar. Namussuzluk ya da ikiyüzlülük olarak görmeyin. İnsanların kendileri ve tecrübelerinin ağırlığıyla yaşayabilmesinin tek yolu bu.