Özcan Göknar

Kültürümüzde birçok evlilikte ve aile içinde çocukların ve özellikle de bazı kesimlerde kız çocuklarının yetiştirilmesinde korku ve baskı unsuru on plandadır."Allah'ından korksun,babasından korksun,kocasından korksun."gibi sözlerle zihinlere sürekli bir korku unsuru işlenmektedir.

“Kendini hiçe sayan, kendini hesaba katmayan bir kişiyi zamanla karşı taraf da hiçe sayacak ve değer vermeyecektir.”

Kendisine güvenen kişiler başkalarının gözünde değer taşıdıklarını bilirler. Dolayısıyla rahattırlar,severler ve sevilirler.

Yaşamda geriye dönüşü olmayan bir kaybın ardından "keşke"deyip durmanın hiçbir anlamı yoktur.Bu insanı daha çok yıpratır,yaşama sevincini ve mücadele azmini köreltir.

Baskı kültürüyle yetişen kızların dünyaları erkeklere göre daha farklıdır.Sanki sevilmeye beğenilmeye hakları var da sevmeye hakları yokmuş gibi bir tutum içinde olanlara bol bol utanma ve korku duygusu aşılanır.

“Baskı ve korku kültüründe güvensizlik vardır.”

Belirli yaşam koşullarına normalde ayak uyduramayıp kötü kaderinden ve hayatından sürekli yakınma,kendine güvenmeyen insanların önemli karakter özelliklerindendir.

Baskı kültüründen gelen ve özgüvenden yoksun olan insanlar kendi dünyalarında aşamadıkları sorunlarının ve mutsuzluklarının kaynağını çoğunlukla dış dünyada bir suçlu yaratarak bulmaya çalışırlarken,bu suçlu genellikle bir olay,nesne ya da kişi olabilmektedir.

İnsanın yaşamı boyunca her zaman sevgiye gereksinimi vardır.Ancak çocukta sevgi gereksinimi çok daha önemlidir ve sevgi onun en doğal besinidir.

Ne var ki, önemli olan insanın istek sahibi değil amaç sahibi olmasıdır.