Semra Aktunç

Bir hüznün içindeyim ama zararı yok, hüzün mehtaba yakışır.

Şimdi bir ada çayı içip mehtabı bekleyeceğim iskelede, bir hüznün içindeyim ama zararı yok, hüzün mehtaba yakışır.

yüzüne bakmıştım, biraz yanmıştın, hatta bir parça güneş duruyordu alnında, sonra akşam karanlığında yine oradaydı o güneş izi. çocukluğunu düşündürmüştü, isterdim çocukluğunu görmeyi, bir nehre ilk bakışını, bir ağaca tırmanışını, kapının eşiğine oturup akşam izleyişini o uzak şehrinde Anadolu'nun.

Bazı konularda pek çok kişi aynı fikri taşır, Eylül ayında en az bir gün ve yarım gece Ada’da yaşanmalıdır, fikri de böyledir, kimse itiraz etmez. Eylül mehtabını şöyle doya doya izlemelidir ki, alsın götürsün sizi hatırladığınız aşklara, heyecan dolu gençlik akşamlarına ve gülümseyerek andığınız acemi öpüşlere.

Kuşlardan anımsıyor: Çocuktu o da evvel zaman içinde.

Ruhların oturduğu pencerelere bakacak cesaretim yok, ya Sait Faik de oradaysa?

Mutluluk diyebileceğimiz ne varsa, bir sevincin hüzne dönüşmesi arasında değil midir zaten?

Şimdiki gençler hep espiri yapıyor Tomris olur olmaz her yerde, her şeyin dalga geçilecek bir yanını buluyorlar.

Birlikte konuşup ağladığımız o son akşam söylediği söz hem çıkmıyor aklımdan, hem ürpertiyor beni hala: Sana yazmıyorsam, bil ki artık bu dünyada değilim.

Çok düşünürdü aşk üzerine, her gün yeniden, kendine tıpa tıpa benzeyen birini istemek miydi aşk? Kendin için birini aramanın aşkla bir ilgisi olamazdı, neydi peki?