Benim hiç hayalim olmadı anne.
Ne seni rahat ettirdim,
Ne kendim ettim rahat.
Bir mutluluk fotoğrafı bile çektirmedi bu hayat!
Kaybolmuş bir anahtar kadar
sahipsizim anne.
Neden halâ gelmedi, yoksa
Saati mi şaşırdı bu hıyar?
Gerçi hiç saati olmadı ama
En azından birine sorar.
Cebimde bir lira desen yok,
Madara olduk meyhaneye!
Ah eşşek kafam benim,
Esirgemen sözümü ben
Çıkıp gelse de ölüm
Geri götüremez adımlarımı
Ve yıldıramaz beni hiçbir şey gülüm
Ne dikenler bıraktım ardımdan, ne dikenler
Ki uçları hala kanıyor ayaklarımda
Oysa karanfiller ekmiştim yollara
Aşk ile mızrap vurup sevdalı sazıma
Kavgamı türkülemiştim,yarın bakışlı çocuklara
Ve semahlar dönmüştüm turnalar gibi
Pir aşkına, hak aşkına, halk aşkına
Kim söyleyebilir öldüğümü, kim?
Siz türkü gibi dağılırken dağ yollarına
Ve toprak gibi yeşerirken memleketim
Kim söyleyebilir solduğumu, kim?
Ben ölmedim ki, ben ölmedim ki, ben ölmedim ki!
Vaktinden önce gider mi insan?
Gidiyorlar işte..
Duvarda hırkaları,
Cebinde fotoğrafları,
Sevdiği türküleri,
Evdeki yerini,
Her şeyi dağıtıp gidiyorlar...
Hem de,
"Gidiyorum" bile diyemeden...