Kimdi Bulut? Halkına aşık bir şair. Onların sesine, terine, tozlanmış boyunlarına acısına çocuklarına sevgiyle bakan, insanına, değerine saygısızlık eden herkese, her şeye sözünü ve öfkesini esirgemeyen bir şair.
Onun için en güzeli “bir şeyler için ölenlerin kavgalarındaki güzellik” ti. Aynı kavgayı hayatı boyunca diri tuttu. Söyledi, yazdı. Hayatı genç bir sözcükle alnının ortasından öpmek isterken öfkesiz bir gün dahi durulamayacağının farkındaydı.
Anamurluydu. Cebinde hiç kar görmemiş kibrit hafifliğinde elleriyle. Yaşadığı yerin doğasını öyle içten benimsedi ki bilgesi oldu. “Kasabalı bir Lorca” oldu. Hayatını şiire taşıdı. Şiirimize söylenmemiş taze bir sayfa ekledi. Dili döndüğünce harcı yapan elleri anlattı. Onların diliyle. Dilleşti.
Tutuklandığında üstünde gelecekten başka bir şey bulunamadı. Çiçek ekili çürüyen tenekelerin arasına oturup şiirler okudu. Geceyle gündüzün arasına papatyalar koydu. Bulut tam da buydu. Gözyaşlarının da çiçek açacağına inandı. Gözü yaşlı çocukların yanaklarını sildi işlenmiş yağlığıyla. Oturup ektiği çiçeklerin arasına onlar için şiirler yazdı. Umutlandı. Gidilmez bir güzellemeydi şiir ama durmadan gelirdi ona.
Üstüne üstüne yürüdü dünyanın. Sulara ve taylara hayran. Kavgasıyla yaralarıyla.
