"Nils'in gitmesi, birinin gerçeklikten kaybolması anlamına geliyordu. Benjamin'i yerinde tutan, omzundaki bir elin yok olması. Benjamin'e bu ailenin var olduğuna ve kendisinin de onun içinde yer aldığına dair güven veren bir kişi eksilecekti. Yemek masasının üzerinden bakışını yakalayıp onu sessizce onaylayacak biri: Evet, sen diye bir şey var ve yine evet, bu söz konusu şey gerçekten yaşandı."
Hayatta Kalanlar Adana fuarından aldığım günden beri aklımdaydı. Hakkında kötü yorum yok ve ertelemeden okudum. İyi ki okumuşum, favorilerimden oldu.
Hayatta Kalanlar üç kardeşin hikayesini anlatıyor. Benjamin, Nils ve Pierre. Annelerinin vasiyetini yerine getirmek üzere uzun zaman sonra bir araya gelen kardeşler, hayatın onları birbirinden uzaklaştırdığının farkında, aralarında büyük bir soğukluk ve mesafe var. Anneleri küllerinin eski yazlık evin oradaki göle dökülmesini istiyor ve üç kardeş bir araya geliyorlar. Tabii geçmişleri de yakalarını bırakmıyor.
Alex Schulman'ın gerçekten güçlü bir kalemi var. Kitap zaman değişmeleriyle geçiyor ve anlatım şekline bayıldım. Mesela bir bölümde yaşanan bir kavga oluyor ve sonraki bölümde o kavgadan önceki bir saati okuyoruz. Böyle geçişlerin hastasıyım. Yazar kitabın sonuna kadar bir şeyler saklıyor ve siz de bunu hissedip bekliyorsunuz. Çoğu zaman öğrenilen şeyler havada kalır ya da tatmin etmez ama Hayatta Kalanlar sonuyla ve ortaya çıkan çarpıcı gerçekle sizi vuruyor. Birçok insan gibi ben de kitabı okuyunca tokat yemiş gibi hissettim. Bütün kitap boyunca tempo çok iyi ve düzeyindeydi, ne abartmış ne sönük bırakmış. Kitabı okurken her kardeşe, anne babaya sinirlenip aynı zamanda onları sarmalamak istedim. Bu arada kitaptaki ebeveynlerin adı yok, Anne ve Baba olarak geçiyor. Bu da güzel bir detaydı.
Hayatta Kalanlar beni çok etkiledi ve sizin de okumanızı çok isterim. Söylemeden geçemeyeceğim, çevirisi de muazzamdı. Okuyun, okutturun.
