Zerdüşt şarabından içiverdim kime ne!
Kâfir ya Mecusî, putperestim kime ne?
Benden yana bir şüphesi var herkesin,
Benim bana sahip, karışan kim? Kime ne…
Yaşa, ister iki yüz, üç yüz, istersen bin sene,
Bu köhne, yıkık evden çıkıp gitmek var yine!
İster padişah, ister sokak dilencisi,
Aynı defteri biçer ölüm her ikisine.
Ey gafiller! Bu muazzam gördüğümüz varlık, hiçtir.
Bu dokuz kat göğün yıldızın kubbesi de hiçtir.
Sen keyfine bak, çünkü her şeyin yapılıp tekrar bozulduğu,
Bu dünyada biz bir nefese bağlıyız; o da hiçtir.
İnsanlar yaratılışta eşittirler. Birilerini diğerlerine üstün kılan şey, düşünce zenginliğidir. Ömer Hayyam’ın görüşüne göre yaşam ile ölüm yer değiştirebiliyor. Başka bir ifadeyle, nice insanlar öldükten sonra eser ve düşünceleriyle yaşamaya devam ederken, bazıları ise yaşarken bile ölüden farksızdırlar.