Cesaret ve sevgi duygularına vurgu yaparak bitirilen kitapta gördükleri ve duyduklarının ötesini merak eden kız çocuğu Alma’yı okuyoruz. Fakat daha öncesinde değinmem gereken bir şey varsa o da çizimleridir. Karakter tasarımı, renk kartelası ve yaratılan dünya hikayeye bizi daha çok ortak ediyor.
Düzen diye varsayılan ortamlardan uzaklaşan “saf” niyetliliğin timsali çocuklar ve hayvanlar üzerinden ilerliyor hikaye. Alma yaşadığı kasabaya, ona bakan amcasına ve belediye başkanına karşı çıkarak büyüttüğü ayı ile beraber bir yolculuğa çıkıyor. Ait olacakları o yeri bulmanın yolculuğu. Yolda başka çocuklar ve onların hayvanlarıyla da rastlaşıyorlar.
Dağ yerlileri, köy halkı, şehirliler derken hep çizilmiş sınırlar ve kendine ait olduğu iddia edilerek ötekinin dışlandığı durumlara şahit oluyorlar çocuklar. Fakat inandıklarından vagzeçmeyip yola devam ediyorlar. Nihayetinde zorlu aşamaları geçip göğe tırmanarak başka çocuklar ve hayvanların olduğu o çok güzel yere kavuşuyorlar. Alma ve ayısı ait hissediyorlar artık.
Kitabın sonu bu bakımdan umutlu bitiyor gibi görünüyor.
Ancak bir başka açıdan ise kötü ve dışalanmaların olduğu o ortamlardan kurtulmanın tek kapısının gökte olması vurgusu bir bakıma öteki alemi işaret ediyor gibi… Artık dünya gezegeninde pek de yer kalmadı der gibi… Tabii gerçek fikri yazarına sormak lazım. Şimdilik bunlar birer varsayım.
Çocuk kitabı olarak okunabilecek güzellikte…
