Bu kitabı biraz önyargıyla okumaya başladım. Okuduktan sonra ateist, deist, agnostik gibilerden olacağınızı sanıyorsanız yanılırsınız. Alom küçüklükten beri nasıl bir şeylere inanmakta güçlük çektiği ve annesi öldükten sonra travma yaşayıp bir çöküş yaşayıp ateizme daha çok yönelmiş. Filozof ve felsefecilerin makalelerinden alıntılarla yazmış kitabı. Kendi hayatını ve çocukluğunu yazmış. Bazı yerlerde kabul çok düşündürüyor mantıklı şeyler, cevap vermede tıkandığın şeyler oluyor ama çok şirazemden saptıramadı.
Ateist insanları bizim toplumumuzda çok dışlıyorlar. Kötü gözle bakılıyor. İyi kötü ayrımı yapıldığında kötü olarak nitelendiriliyor. Ateist olanlara kominist devrimci olarak da görülüyor.
Şunu öğretti kitap bana; iyi diye bir şey varsa bu dünyada bu iyiliğin dili,dini,ırkı,mezhebi yok. İylik insanın içinde olan bir şey. Müslümanlar daha iyi, hristiyanlar kötü, agnostikler vicdansız gibilerinden sıfatlandırma olmaz. İyilik kalptedir niyettedir.
Teşekkürler.
