“Ağacı öldürdüm. Sevdiğim ağacı.”
“Birisinin üzerine devrilebilirdi. İnsanlığı kurtardın.”
“Ne diye kurtardıysam? Bu aptal insanlığı!… Üstelik belki de devrilmezdi. Ben her gün kalkar kalkmaz ona bakıyordum… Sabahımın en güzel anlarıydı. Dünyada en çok sabahı sevdiğimi sana söylemiş miydim?”
“Söyledin.”
“Bir daha söyleyeceğim. Sabahı niye seviyorum, biliyor musun?”
“Biliyorum.”
“Çünkü bütün hayatım önümde gibidir. Tabii ki bu bir hata.”
"Van Gogh ölmeden hemen önce ne demiş, biliyor musun?" diye soruyor Asya ve kendisi yanıtlıyor: "Hüzün sonsuza kadar sürecek."
Hüzün sonsuza kadar sürer.
Hayat zikzaklarla ilerler, düz gitmez ve kadere dönüşür.