İnsanların bu seyretme arzusunu hiç anlayamamışımdır. Sürekli koştururlar; hep bir yerlere yetişme telaşındadırlar; hep geç kalmışlık duygusuyla, kendilerine bakmadan, yaşadıklarını veya yaşamadıklarını düşünmeden yürür dururlar. Tek dikkat ettikleri şey, bir diğer yürüyene çarpmamaktır. Çünkü bu çarpışma anlarında, oldukları yeri, yaşadıkları boşluğu fark ederler ve bundan deli gibi korkarlar.