Aysel Kılıç

Rüzgar yürüdü, bulutlar yürüdü, ben yürüdüm...

Başkalarının ne düşüneceği konusunu yaşamımızın freni yapmıştık. Kahkahalarımızı, gözyaşlarımızı, bakışları mızı yani; insanca olan ve bizi biz yapan bütün duygularımızı dışa vurmadan yaşamayı öğrenmiştik.

Derken, gökyüzü ağladı, taş duvarlar ağladı, ben ağladım...

Kendimi,yedek kulübesinde bekleyen oyuncular gibi hissetmeye başlamıştım.

Yok ettikleri insanların, yoksulluğunu yaşıyorlardı.

Bizim evin oralarda da çiçek açmş mıdır? Bahar, bizSiz gelmiş, sümbüller, çiğdemler, saçını başını yolmuş mudur? Kırlangıçlar, kanatlarını rüzgâra kaptırıp, ters yöne sürüklenmiş midir? Gökyüzü, kederlenip ağlamış mıdır?

O, bulutlar da benim gibi bir ahmağı bulmuşken, ıslatmktan keyif alırlardı.

Yok ettikleri insanların, yoksulluğunu yaşıyorlardı.

Yaşadıkların sıradan olaylar değil. Yasayamadıklarınsa sıradan olabilir.

" Çe! Çe! Kurag eger, eş mın irtes!
Türkçesi; Yok! Yok! Sıpa geldin, eşek gideceksin!"