Güzel bir kısa roman. Hikaye Karaova adında bir kasabada geçiyor. Mücadeleye katılanlar, gençler hikayenin ana karakterleri. Ben Bernal, Mazlum Samsa vs. Esas olarak Mazlum Samsa'nin anlatısını okuyoruz. Mazlum ne hissediyorsa biz de hissediyoruz, yani başlar başlamaz hikaye bizi sarıyor, akıp gidiyor. Mazlum'un enerjisini görüyor, mücadeleye katılım serüvenini Mazlum'la birlikte yaşıyoruz. Bunlar gerçekten güzel verilmiş. Mazlum'un korkularını ve endişelerini ise yeterince hissedemedim. Kitabın benim için özel tarafı şu oldu;. Dicle'de okudum. Haziran ortasında şehirden ayrılır Eylül gibi dönerdik. Dönmeyenler de olurdu. Sonra ( bazılarının ) haberleri gelirdi yüzleri gülen, gözleri ışıklı bu çocukların... İşte benim için onların hikayesidir bu kitap...Yani hikayesi hep hatırlanacak çocukların kitabı...
Son olarak bir kaç kez gözlerim doldu okurken. Doğrusu hisli bir kitap. Bu biraz da benim geçmişimle de ilgili olabilir, herkeste her yazılanın karşılığı aynı olmayabilir. Kitapta çok beğendiğim üç bölüm oldu. Aklında en çok neresi kaldı derseniz;
'Şimdi gidip gömecektik onları ve bir daha göremeyecektik, duyamayacaktık, belki unutulup gideceklerdi bir zaman sonra. Hiç yaşamamışlar gibi. Ölüm de vardı, olmasaydı, hiç olmasaydı, dövüşseydik ama kimse ölmeseydi, herkes görebilseydi istediği günleri, olmazdı. Olmazdı. Madem öyle kalkıp cenazelerimizi götüreceğiz, toprağa vereceğiz.'
Herkes görebilseydi istediği günleri...
