Bir insana gitmesi için gereken her şeyi yapıp gördün mü gitti,bu kadarmış işte diyemezdim.Giden her zaman suçlu değildi.Giden bazen sadece hayatta kalmak için giderdi.
İnsanın hisleri donduğu anda acının kişiyi kendine getireceğini bizzat yaşayarak öğrendim.İnsan ağır bir travma geçirdiğinde o anı hiç yaşamamış olmayı öyle diliyordu ki gerçekten de beyni o olayın yaşandığını reddediyordu.
Şunu demelisin kendine, bunu düşünüp durmanın ne faydası var?Bunun yerine yaşadıklarım bana ne kattı? Şimdi nasıl birisi oldum diye düşünüp devam edebilirsin.Yani bu oldu tamam üzülmek lazım elbet. Ama sonra kalkmak lazım.