Çocukluğum, Bornova’da ve Çeşme’de geçti. Çeşme’deki yazlığım hâlen en mutlu olduğum yerdir. Ortaokul ve liseyi, özgürce düşünmenin güzelliğini kavrayan birer birey olarak bizi yetiştiren, İzmir Amerikan Lisesi’nde okudum. İklim krizinin daha doğru dürüst adı sanı yok olduğu yıllarda, akademik burs kazanarak ABD’ye gittim. Ohio eyaletindeki Otterbein Uni-versity’de Uluslararası Çalışmalar ve Çevre Politikaları okurken ve sonrasında ise Arizona’da bulunan Diné (Navajo) Kızılderililerinin yanında çobanlık ve araştırma görevliliği yaptığım sırada, hep, Dünya’da insan ve doğanın uyumdansa savaşa dönüşen ilişkisini çok boyutlu olarak eleştirdim. Fakat olduğum birçok grubun içerisinde çoğu zaman, “yanlış topluluğa vaaz veriyorsun” gibi bir söylemle karşılaştım. Esasında topluluklar yanlış değildi. Sadece, insanoğ-lu olarak “İnsanı” ve “İnsana ait olan her şeyi” eleştirmek ve öz eleştiri yapmak, ancak pek az insanın yapabileceği bir şeydi. Hayatımı “sadece” bunu yaparak geçirmek istemediğime karar verdim. Bu nedenle ABD’deki geleceğimden vazgeçerek, o zaman içinde bulunduğum du-rumların da zorlamasıyla, ülkeme döndüm. Sırasıyla; İzmir Ekonomi Üniversite’sinden dip-lomamı, tank çavuşu olarak tezkeremi, 17 senedir ekmek kapım olan lojistik sektöründen ilk maaşımı, canım eşim ile evlilik cüzdanımızı ve bir tanecik kızımın nüfus kâğıdını elime aldım.
Şimdi ise zaman, bütün getirdikleriyle, “Ruhun Hasat Mevsimi”ni gösteriyor. Ta ki ikinci ki-taba kadar…
