estetik deneyim şöyle bir durumdu: Şeylerin nerede, ne zaman, niçin olduğunu, onların nereye gittiğini bırakır. Yalın biçimde, baksa baksa onların ne olduklarına bakar. [...] Kişi kendini nesnede yitirir. Açıkçası kendi bireyliğini, isteğini unutur; salt, saf özne olarak; nesnenin tertemiz bir aynası olarak varolmayı sürdürür. [...] Bütün bilincini, gerçekten varolan doğal bir nesnenin sessizce, derin derin düşünülmesiyle doldurur.