Grange, Dan Brown veya Ahmet Ümit'in romanlarında hep bir katile konsept içinde cinayet işletme zorlaması var. Mitolojik öldürme, arkeolojik öldürme, sembollerle öldürme, ölünün kafasına Zeus başlığı takma, cesedi Yerebatan sarnıcında gömüp boruyla Pergamon müzesinde çıkarma, töreni Washington'da yapma... İlginç biçimde polisiyede bu türün modası da asla geçmek bilmiyor. Bu yazarların tümünden 3-4 adet kitap okudum. Hiçbiri beni bir konsept cinayeti içermeyen Milanolular Cumartesi Hikaye İşler romanı kadar sarsmadı. Üslubun, tasvirlerin kalitesinden değil saf gerçekçilik ve etkileyicilikten bahsettiğimi belirteyim.
