Hayat denirdi avluya. Bir avlu ki evlerin, bir öbek evin kapısı oraya açılır. Kapılar hele de kadınların uzun söyleşmelerine, çocukların birlikte seslenişlerine, sevinçle koşuşturmalarına, oyunlarına, çığlıklarına açılır. Evlerin, taş duvarların içine sinmiş, odaları dolaşan sıcacıklık. Sürekli fokurdayan çaydanlığın dinginliği. Pencereler buğuludur gece gündüz.
( Sonya Ana )