Evin ikinci katında kaldığımız büyük odanın tam ortasında kaldırım taşları vardı ve
onun üzerinde tenekeden yaptığımız sobada yanan ateş, ortak umudumuzu oluşturuyordu. O gece kimse donarak ölmeyecekti. Bu, bizlerin tek ve gerçekçi umuduydu. Kimse bunu
dillendirmese de herkes bunu biliyordu. Sizler, dört duvar
arasında yaşayanlarsınız. Bizlerse birimiz donmasın diye soğukta nöbet tutan Sansızlarız.