UNUTUR
İnsan unutur,
Önce Yaratıcıyı
Ve Ondan gelen acıyı
Kader der unutur,
Sonra kendinde kendini,
En başta koruyucu meleğini,
Rahman isminin yeryüzü mümessili
Pederini unutur
Nimetler denizinde yüzüp durur da
Şükrü unutur,
Deprene deprene giden dünyada
Korkuyu unutur,
Dikeni görür de gül gibi eşinde
Gider öfkesinin peşinde
Kokuyu unutur
Musibetler kuyusuna düştüğünde
Sabrı sebatı unutur,
Pişkindir biraz da hamdır insan
Hiç yapılmamış gibi onlarca iyiliği
Gökten şiir gibi yağan rahmet yağmurunu
Ve sonra ağlamayı unutur
Ve belki de en kötüsü de budur
Hrngkblt