Geçici insanlar için kalıcı insanları üzüyoruz, dedi kendi kendine. Kutuya doldururken ıvır zıvırı. İnsanın eksikliği eşyalarla dolmuyordu. Her şeyin yerini doldurabiliyordu da yalnızlığını paylaşmak için bile bir nefes arıyordu. Uzakları terk etmenin vakti gelmişti. Kutunun içine telefonunu kapatıp koydu. Bahçeye yollandı. Sessizce gözyaşları ile ateşe verdi tüm kenti, tüm geçmişini...