Alışmak demişken, aklıma takıldı da, gözden ırak olan sahiden gönülden de ırak oluyorsa ve insan yanındakinin kıymetini bilmiyorsa ve bu yüzden alışmak, gözün gönle ihanetiyse, biz ne zaman kavuşacaktık?
Eli boş, kaybedecek narin bir çiçeği bile olmayan, hele ki incecik, her gözenekten geçebilen beton tozunu yutmuş insan, savunmasız ve bilinmeze gebe insan değilse neydi?