Travma ve ihmal, dil öncesi dönemde oluşur ve bakım verenler tarafından işlenir, genellikle tanımlanmış bir anı olarak değil, ilişkiler hakkında bir dizi varsayım olarak “hatırlanır”. Bu varsayımlar daha sonra, büyümüş-çocuk ile beraber yetişkinlikten ilişkilere yansıtılabilir veya yaşam hakkındaki varsayımlarının temelini oluşturabilir; örneğin, “İnsanlara güvenilmez”, “Bu dünyada güvenli bir yer yok”, “Beni hiç kimse umursamıyor”.