Muhammet Kayhan

Elimde tuttuğum kırık ayna
O kadar ısrar etme, yalan söyleme bana
Senden bana akseden bu simâ
Ben değilim.

Baharda kuru dallara gelen beyaz,
Mor ve mavi çiçekler gibi
Çimenlerde uçuşan rengârenk,
Nazik kanatlı, ürkek kelebekler gibi
Geldin mi?

Kör karanlığın
En leyli, en zifr
Anında
Bir hançer gibi
Yaralayan ses
Sus!

Bin yıllık taş duvarların
Yosun tutmuş ıslaklığında
Paslı demirli kapıların ardındaki
Prangalı mahpuslardan
Dinledim ben bu hikayeleri..

Sonsuz beyaza hamal
Zifiri karası gece
Bir mukaddes kanatta
İpeklere sarılı emanet
Tek hece.
Hû!
Ya Hû!

Bir tevekkül hâlindeyim sufiler gibi
Karanlık bir ormanın kuytusunda
Yağmur altındaki bir ceylan ürkekliğinde
Hükmünü beklemekteyim aşkın..

Bir mektup yaz bana
Köyden bahset.
Kim ölmüş, kim kalmış?
Kim evlenmiş sevdiğiyle?
Askere bu sene kaç delikanlı gitmiş?
Don vurmuş mu kayısı çiçeklerine?
Kaç para vermişler dalında eriğe?

Öyle yorgun ki bedenim
Seni beklemekten,
Yolların izi kaldı gözlerimde..

Sokaklarda bir divane serseri gibi
Kaldırım çiğnemekten,
Taşların izi kaldı yüreğimde..

Gittiğin gece karanlıkta
Yokluğunun yerine
Ateşin izi kaldı ellerimde..

"Nûn"
Kaleme ve satır satır yazdıklarıma andolsun!

Yok öyle pes edivermek!
İnatla âşk..