Cəfər uzun müddət polis orqanlarında əməliyyat aparmışdı. Bu səbəbdən balaca bir ipucunun böyük bir cinayətin üstünü açmağa kifayət etdiyini yaxşı bilirdi.
"...Yusif çarpayıya tərəf bir-iki addım atdı. Baxdı. Lakin sadəcə arxadan onun uzun qara saçlarını görə bildi. Hiss olunurdu ki, xəstədir. Hər vəchlə üzünü görməyə çalışdı. Günlərdir villanın qarşısında gözləyirdi. İndi yaranmış şans bir də onun əlinə düşməyəcəkdi. Otağın digər tərəfinə keçdi. Lakin yenə xəstənin üzünü görə bilmədi. Yorğan onun sifətini tamam örtmüşdü.
Yusif üzünü qadına tutub soruşdu:
-Qızınızın neçə yaşı var?- Suala cavab almamış arxadan gələn qəfil qışqırıq səsindən diksindi. Arxaya çöndü. Çarpayıda uzanmış qız qorxunc nəzərlərlə ətrafa baxırdı. Dağılmış saçları, çuxura düşmüş gözləri dəhşət saçırdı. Yusif həyatında çox psixi xəstə görmüşdü, lakin bu qızın gözlərini heç kimdə görməmişdi..."
"...Seymurun gözləri yarıaçıq vəziyyətdə idi, onun yarasından axan qan yıxıldığı yerdə gölməçə əmələ gətirmişdi. Seymurun əynindəki idman şalvarıyla nazik, ağ maykası da qan içində idi. Əhməd başa düşdü ki, Seymur artıq ölüb. Amma yenə az da olsa, ümidi vardı. Vasif maşını həyətə salıb qarajın qabağına gətirdi, atası ilə köməkləşib Seymuru maşının arxa oturacağına uzatdılar. Atası qabaqda, Laləylə Elmira isə arxada oturdular. Vasif avtomobili sürətlə yaxınlıqdakı Şəhər Klinika Xəstəxanasına tərəf sürdü..."