Yenə payız gəldi qonaqlar kimi,
Soldu məhəbbətim yarpaqlar kimi,
Ürək pıçıldayır dodaqlar kimi,
Külək, niyə belə əsirsən, külək?
Niyə ümidimi kəsirsən külək?
Sevgilim görüşə çağırmış məni,
Mən necə unudum olub-keçəni?
O deyir astaca: "Sevmirəm səni..."
Sən niyə sözünü kəsirsən, külək?
Külək, niyə belə əsirsən, külək?
O ürək ağrıtdı, ürək incitdi,
Bir eşqin sevimli nəğməsi bitdi.
Sanki məhəbbətim xəyaldı, getdi...
Külək, niyə belə əsirsən, külək?
Səndəmi sevgimi gəzirsən, külək?
Həzin nəğmə deyir indi bağça, bağ,
Yadıma yaxınlar, uzaqlar düşür.
Yaralı quş kimi qanad çalaraq
Yarpaqlar uçuşur, yarpaqlar düşür.
Ellərə car çəkən payızın səsi
Düzlərdə sərt əsən küləklərdədir.
Mehriban baharın isti nəfəsi
Ancaq ürəklərdə, ürəklərdədir.
Dağ susur, yüksəlir aranın səsi,
Yığılmış pambıqlar qar tayasıdır.
Qatardan ayrılmış durnanın səsi
Köç etmiş baharın son nidasıdır.
Açdı ürəyini bağça, bağ mənə,
Qəlbim qanadlanıb uçmaq istədi.
Sanki əl eyləyib hər yarpaq mənə,
Gələn baharadək, əlvida, - dedi