Raydan çıktığım zamanlarım var benim.
Sonu olmayan yollarda yürümüşlüğüm,
Kendi kendime gülmüşlüğüm,
Bu hayata sövmüşlüğüm...
Dilimin ucunda söylemediğim sözlerim var benim.
Sağır edici sessizliklerim,
Sildiğim mutluluk resimlerim,
Kucak dolusu özlemlerim...
Kendime yenilmişliğim var benim.
Camii avlusuna bırakılır gibi terk edilmişliğim,
Parmak uçlarıma kadar incinmişliğim,
Deli divane sevmişliğim.
Aşkı bir kadeh rakıya gömmüşlüğüm var benim.
Bir sürü acıya sinmişliğim,
Kaç yanlıştan dönmüşlüğüm...
Yaşadım...
İnandığım her şeyi büyük yaşadım...
Sığmadım kabıma,
Ele avuca sığmadım,
Deli dolu yaşadım,
Öyle orta karar bir hayatım olmadı benim,
Keskin çizgilerim vardı hep,
Ya içindeydim, ya dışında,
Hiç ortasında kalmadım yaşamın,
Kanatlarım yoktu belki,
Ama, uçurumlardan sarkmaktan hiç korkmadım.
Korkusuzca yaşanmalıydı hayat,
Cesaret edebildiğim kadar vardım,
Ve ben cesarette sınırları zorladım.
Hep sırtımdan vuruldum.
Ama, kimsenin sırtını hedef almadım.
Asiydim bu hayata,
Lakin;
İçimdeki çocuğu hiç öldürmedim.