İçten ziyade dışa odaklanan, ruhun değerini göremeyenler bedeni ile bir mücadele içerisinde. Var olan hallerini kabullenemeyip bir nevi yaratılışa, doğala isyan ediyorlar. Peki, ne için? Başkalarının belirlediği bir standarda kendilerini uydurabilmek için. Bu, anlam boşluğunun mutlak bir göstergesidir.