İnsan aslında ilkini değil, gönlünde izi kalanı unutamıyor hiç. Bir şarkı sözü, bir fotoğraf, en küçük bir detayda hatırlıyor yeniden. Geçmişe gitmek istiyor, geçmişe gidip ilk gördüğü anda kendi kendine söylemek istiyor, "iyi bak karşında duran şu bir çift göze, gönlünde izi çok kalacak ve sakın üzme onu, yokluğunda aldığın her nefes sana zehir olacak..."
Ve anladım ki
İnsan aslında gidişlerde değil, kaybedişlerde hapsoluyor gönlüne.