Göylərin ürəyi nə yaman dolub,
Tökür sinəmizə göz yaşlarını.
Fələklər, mələklər uşaqmı olub,
Yoxsa unudublar öz yaşlarını?
Nə yaman kövrəlib ulduzlar - aylar,
Nə yaman yuxalıb ərşin ürəyi.
Yoxsa yerdən qopan bu ahu-vaylar
Pərişan eyləyib çərxi-fələyi?
Allah dərgahına uzanan əllər,
Yağış istəməyir, nicat istəyir.
Başını itirmiş obalar, ellər,
Adicə güzəran, həyat istəyir.
Nə yaman çatılıb göylərin qaşı,
Xalqımın çatılmış qaşına bənzər...
Dərgahın selləmə axan göz yaşı,
Qaçqın gözlərinin yaşına bənzər.
Daşıbdır göylərin səbir kasası,
İstiqlal yolusa deyildir rahat.
Ruhumla həmahəng yağış havası,
Yağış gözümdən də yağır bu saat.
Külək əsir, üşüyür yenə daş-divar,
Səkilərin üstünə düşür damcılar,
Küçələrdən tələsik keçib gedirlər,
Səni xatırlayıram, qəlbimdə kədər -
Biz də belə gedərdik,
Küləkli havalarda, yağışlı havalarda.
Külək əsir, titrəyir qapı-pəncərə,
Yağış yağır... şırhaşır düşür şəhərə.
Dalda yerə çəkilir bir qız, bir oğlan
Qorxub yağışdan.
Biz də belə
Qarlı, buzlu bir gecə...
Yolumuz nəhayətsiz...
Ancaq uzaq, uzaqda
Bir işıq görürük biz.
Ümidsizlik əlindən
İşıq bizi qoparır,
Ümidlərə aparır,
Ümidlərə aparır.