Nar-ı Beyza
Girmeyince halden hale cuş-u şevkle,
Görüp erişemezsin gül içindeki güle,
Öz can içindeki candan öte sevgiliye,
Nar-ı beyza ile dönmek gerek divaneye.
İstanbul incinmiş ruhumun merhemiydi. Her köşesi huzur kokuyordu. İstanbul benim sevgilim, ona yazdığım şiirler de çocuklarım gibiydi. Süleymaniye'de Bayram Sabahı, İstanbul'a olan aşkımın çiçeklerindendi.
Derler :İnsanda derin bir yaradır köksüzlük
Budur alemde hudutsuz ve hazin öksüzlük
Sızlatır bazı saatler dayanılmaz bir acı
Kökü toprakta olup kendi kesilmiş ağacı.
Yahya. KEMAL
Kaybeder insan bazen kendini
Anlayamaz insan denilen olasılıklar denizini.
...
İlla başı kaldırıp bakmak için etrafa
Yarım asrı devirmek mi gerekiyor yoksa?