‘’Dionysos doğum, ölüm ve yeniden doğum konularında sunduğu çerçeve içinde, bir mitolojik bütündür; sıradışı ve çok gösterişli bir gücü vardır; bunlarla birlikte gerçekliğini de her zaman duyurur. Bitkiler dünyasının, mevsimlerin yenilenmesinin tanrısıdır ama bunlardan daha çok, insan ve hayvan üretkenliğinin tanrısıdır. Tutkusal coşkunun temsilcisidir; bu kimliğiyle iç engellemelerimizden oluşan zincirlerin kopuşunu, yok oluşunu simgeler. Toplu eğlentilerin gevşemelerin, hep birlikte sarhoşluğa dalmanın tanrısı kimliğiyle insanın içinde varolan fakat ahlaksal ve toplumsal kuralların kösteklediği usdışı davranma dürtülerinin özgür bırakılmasına destek olur. Üretkenlik ve diriliğin taşkın görünümüne bürünmüş kimliğiyle, kurulu düzenin değişmez karşı koyanıdır. Bir yandan dışa yönelmenin -bu dışa dönüşler Dionysos alemleri denilen eğlentilerde somutlaşır-, öte yandan, başlangıçta varolan Khaos’un yeniden ortaya çıkışının temsilcisidir. Dionysos tapıncında o çok öne çıkan cinsel tadı fark etmek için, törensel geçitlerin başında götürülen simgenin bir erkeklik organı olduğunu ve var olmanın ilk amacını Dionysos’un kendi iki eşeyliliğiyle ortaya koyduğunu anımsamak yeter.’’