yağdı, yağdı, yağdı.
sonra doğmadı güneş...
yine kapkaranlık kaldı dünyam.
ama gülen insanlar vardı çevrede,
galiba onların güneşi parlıyordu?
dost bir insan arandım,
omzunda ağlayabileceğim.
ben de bulamadım kimseyi,
gözyaşlarım gibi.
güvenemedim kimselere.
o zaman senin hayalinin omzuna yaslandım ve
ağladım, ağladım, ağladım.
hissettin mi ıslanan omzunu acaba?
duydun mu hıçkırıklarımı?
gördün mü umudunu yitirmiş umutsuz gözlerimi?
ve o gözlerdeki çaresiz, boş çırpınışları?
çoğulun içinde yalnız olmak korkunç olan.
çoğulun içinde ama uzaklarda olmak
kimsesiz çaresiz, umutsuz...
gel biz birleştirelim
sevgi ile saygı
anlayış ile hoşgörü
birlikte var olsunlar.
sen ve ben gibi.