Osmanlı şehzadeleri, konforlu mahkûmlar gibi zevkten yarı mumyalaşmış, ilgisizlik yüzünden yarı eğitilmiş, ip korkusundan yarı ölü halde kafeste tutuluyorlardı. Bu yeni sultanlar, aydınlığa çıktıklarında, mahmur bakışlı ürkmüş hayvanlar gibi seleflerinin cesetlerini görüp rahatlayana kadar korku içinde oluyordu.