Köyün bütün kapıları, çıplak ve soğuk "gerçeğin" yüzüne kapanır. Gerçeğin çıplaklığı insanları ürkütmüştür. Mesel onu bulduğunda bir köşeye büzülmüş açlıktan ve soğuktan titremektedir. Mesel ona acır, toparlanmasına yardım ederek evine götürür. Orada gerçeği hikâyeye sarıp giydirir, ısıtır ve yeniden sokağa salar. Hikâyeye bürünmüş gerçek kapıları tekrar çalar ve bu kez köylüler tarafından seve seve kabul edilir. Onu karnını doyurması için sofralarına alırlar, ısınması için ateşin yanı başına oturturlar.
Arjen Barel-Ronni Gurvicz-Stu Packer, Uygulamalı Hikâye Anlatıcılığı, çev. Ali Cevat Akkoyunlu, İstanbul 2024: İletişim Yayınları, s. 29.