Ne tuhaf, aynı anda sonsuz bir günbatımına dalmışken,
Aynı mesafede uzak hayallerde kalmak!
Mutluluk olduğuna inandığım varlığın,
Zifiri karanlıktan başka bir şey değilmiş.
Ve sonunda batık bir yalnızlıkta olmadığım birine
dönüştüm.
“İnsan bırakmaz sevdiğini, sevdiklerini, sevmek
bırakır insanı”
Diyen Attila İlhan’ın mısralarında öldüm.
Sayfa 41