Pyhtagoras'ın da dediği gibi! Kendi nefsinin kafesini kırıp, varlığını daha yaygın bir evrende bulabilmesidir! O da demektir ki, bizi bencilliğin dört duvarı içinde mahsur tutan bir duygu, temelinde yalnız başkaları için değil, kendimiz için de sevgi olmaktan uzaktır.