- Necəsən?
- Canım, gecənin bu vaxtında buna görə zəng eləmisən?
-Eeeh. Adamın həvəsini öldürmə də.
- Yaxşı, yaxşı, küsmə.
- Gör, nə deyirəm.
- Sənin mənə aldığın hədiyyəni oxuyurdum...
- Nəyi?
- Kitabı deyirəm də.
- Hə, gülüm. Çox gözəl.
- Ordan bir dənə şeiri oxumaq istəyirəm sənə.
- Oxu, canım.
- Bax bəri başdan deyim ki, sən də məni belə sev. Yaxşııı?
- Yaxşı, gülüm. Oxu görək.
- Hə başlayıram. Şeirin adı "İnsan gibi"dir.: Yaşadım, Tanrım, Yarım və uluorta. Bir dahaki hayatta, "
(İxtiyarsız olaraq onun sözünü ağzında qoyuram.)
- Canım, olar qalanın da mən deyim şeirin?
O təəccübqarışıq bir ifadə ilə:
- Əzbər bilirsən?!
- "Varsa öyle bir hayat,
Şiir yazarmıydım bilmiyorum.
Ama kadınlar, Tanrım,
Öyle sevdim ki onları,
Gelecek sefer dünyaya kadın olarak gelirsem,
Eşcinsel olurum."
Gücümü verdim kitab oxumağa, oxuduqca düşünməyə başladım. Kitablar aclığımı toxluğa çevirdi. İnsanları başa düşməyə, özümü onların yerinə qoymağa başladım.