Önce anneler öldürür çocukları, sonra babalar öldürür, sonra öngörüsüz, yetersiz, isteksiz öğretmenler öldürür. Bu arada anneanneler, babaanneler öldürür, dedeler öldürür, evde kalmış teyzeler, halalar öldürür. Biri çıkar, “gel sana felsefe öğreteyim” diye öldürür. Çocuğu bencilliğe, yalana, sinsiliğe, tembelliğe, tıkınmaya alıştırırlar, çıkarcı yaparlar onu. Hep alan ve vermeyi bilmeyen, hep tüketmiş hiç üretmemiş, alabildiğine doyurulurken ruhu aç kalmış, doğru dürüst sevilmemiş, sorunlarını kimseye açmamış, özellikle cinsel sorunlarının altında ezilip kalmış bu çocuklar büyüdüklerinde uyuşuk ve dolapçı yaratıklara dönüşürler. Güzel şeyler yapmayı zaman zaman düşleseler de en küçük bir merak, en küçük bir yaratıcılık yoktur ruhlarında. Bir takım okullarda iyi kötü bir şeyler olmuşlardır. Hekim, avukat, mühendis, ressam, şair, romancı olmuşlardır. Bir bölümü de hiçbir şey olamamıştır.
Afşar Timuçin
Önce Anneler Öldürür Çocukları